Դասարանում
Կարծես թե դարձել եմ ես տուն
Կարծես թե դարձել եմ ես տուն,
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին:
Բոլորն առաջվանն է կրկին,
Նորից դու հին տեղը նստում,
Շարժում ես իլիկը մեր հին:
Մանում ու հեքիաթ ես ասում,
Մանում ես անվերջ ու արագ,
Սիրում եմ պարզկա քո լեզուն,
Ձեռներըդ մաշված ու բարակ։
Նայում եմ, մինչև որ անզոր
Գլուխըս ծնկիդ է թեքվում,
Նորից ես մանուկ եմ այսօր,
Դրախտ է նորից իմ Հոգում։
Արևը հանգչում է հեռվում,
Գետից բարձրանում է մշուշ,
Հեքիաթըդ անվերջ օրորում,
Իլիկըդ խոսում է անուշ…
1. Գրի՛ր տրված բառերի բացատրությունը:
Մշուշ — մառախուղ
անզոր — զորությունից զուրկ
պարզկա — անամպ,
իլիկ — թել մանելու գործիք
2. Ի՞նչ է նկարագրվում այս բանաստեղծությունում, գրավոր պատմիր:
Այս բանաստեղծության մեջ նկարագրվում է թե մարդիկ ինչով են զբաղվում: Մայրիկը իլիկեր մանում և զուգահեռ իր երեխային հեքիաթ պատմում:
3.Դուրս գրիր բնության պատկերները:
Արևը հանգչում է հեռվում,
Գետից բարձրանում է մշուշ,
Գետից բարձրանում է մշուշ,
Արփինե Խաչատրյանի բլոգ 