Ի՞ՆՉ ԱՆԵՄ, ՄԱՅՐԻԿ
Մայրիկ, ինձ հաճախ
Ապտակում էիր
Սխալիս համար
Եվ սաստում էիր,
Որ լաց չլինեմ։
Բայց ցաված տեղըս
Համբուրում էիր
Եվ իմ փոխարեն
Ինձանից թաքուն
Լաց էիր լինում:
Ախ, վերջին անգամ,
Չեմ իմանում ո՞ր
Սխալիս համար
Ինձ ապտակեցիր
Կորուստով քո մեծ…
էլ սաստող չեղավ,
Որ լաց չլինեմ,
Եվ ցաված տեղըս
Համբուրող չեղավ,
Եվ իմ փոխարեն
Իմ ցավն զգացող
Ու լացող չեղավ։
Ին՜չ անեմ, մայրիկ:
Իմ կարծիքով բանաստեղծությունը գրելիս Սահյանը հիշում էր իր մայրիկին և նրա հետ անցկացրախ ժամանակները։ Սահյանը ուզում էր այս բանաստեղծությամբ ասել, որ կարոտում է իր մորը։Բանաստեղծության մեջ զգացվում է նրա կարոտը, ցավը, լացը և սերը։
Արփինե Խաչատրյանի բլոգ 