Ծնվել է 1851 թվականի մայիսի 20-ին Կոստանդնոպոլսի Սկյուտար շրջանի Նոր թաղում (Ենի մահալե), երկաթագործի ընտանիքում։ Մանկության և պատանեկության տարիներն անցել են բավականին աղքատ պայմաններում։
Երբ մանուկ էի, խաղալիք չունենալով՝ մորս գուլպա հյուսած ատեն կծիկովրը կխաղայի, երբ խելահաս եղա՝ բազմոցին տեղ տախտակամածին վրա փռած հին գորգի մը վրա կնստեի, երբ պատանի եղա շատ անգամ արցունքս մորմես ծածկելով կուտեի ցամաք հացը»— Պետրոս Դուրյան
1857 թվականին` 6 տարեկան հասակում Դուրյանը դարձել է Սկյուտարի ճեմարանի ձրիավարժ աշակերտ։ Ճեմարանում ուսումնառության առաջին տարիներին աչքի չի ընկել առաջադիմությամբ։
Այդ դպրոցում որպես ուսուցիչ պաշտոնավարել է հայ մեծանուն երգիծաբան Հակոբ Պարոնյանը, որն անչափ սիրել է Դուրյանին և խոր ազդեցություն թողել նրա վրա։ Ճեմարանական Դուրյանի գրական հետաքրքրությունները եղել են բազմակողմանի։ Ճեմարանական տարիներին հեղինակել է տաղեր, թատերախաղեր, կատարել թարգմանություններ։
Սկյուտարի ճեմարանը Դուրյանն ավարտել է 1867 թվականին։
- «Լճակ» բանաստեղծությունը փոխադրել արևելահայերեն:
Ինչու ես ապշած, լճակ
Ու չեն ցատկոտում քո ալիքները
Միթե հայլելուդ մեջ
Մի գեղեցկուհի նայեց։
Եվ կամ միթե կհիանան
Ալիքներդ երկնքի կապույտով,
Եվ այն լուսափթիթ ամպերին,
Որոնք նման են քո փրփուրներին։
Մելամաղձոտ իմ լճակ,
Քեզ հետ լինենք մտերիմ,
Սիրեմ քեզ, գրավվել, լռել ու խոհել։
Որքան ունես դու ալիք
Ճակատս այնքան կնճիռ ունի,
Որքան ունիս դու փրփուր՝
Սիրտս այնքան խոց ունի։
Եթե միայն գոգդ թափվեին
Աստղաբույլ երկինքը,
Ոչ ոքին նման չէիր լինի
Հոգվույս՝ որ է բոց անհուն։
Աստղերը չեն մեռնի քեզ հետ,
Ծաղիկներն չեն թոռոմի,
Ամպերը չեն թրջվի,
Երբ խաղաղ եք դու և օդ,
Լճա՛կ, դու ես իմ թագուհին,
Զի թ՝հովե մալ խորշոմիս,
Դարձյալ խորքիդ մեջ խըռով
Զ՝իս կը պահես դողդղալով։
Շատերը ինձ մերժեցին,
«Մենակ քնար ունեմ — ասին.
Մեկն ասաց որ գունատ եմ
Մյուսն էլ ասավ — «Կմեռնեմ»։
Ոչ ոք չասավ — «Հե՜յ տղա,
Արդյոք ինչո՞ւ ես մարում,
Երբ դու դեռևս երիտասարդ ես,
Սիրեմ քեզ որ չմեռնես»։
Ոչ ոք չասավ — «Սա տղին
Պատռե՛նք սիրտը տըրտմագին,
Նայինք ինչե՜ր գրված կան․․․»
— Հոն հրդեհ կա, ոչ մատյան։
Հոն կա մոխի՜ր․․․ հիշատա՜կ․․․
Ալյակքդ հուզի՚ն թող, լըճա՚կ,
Զի քու խորքիդ մեջ անձկավ
Հուսահատ մը նայեցավ․․․
• Քնարական հերոսի կարծիքով ինչու՞ էր ապշած լճակը. է՞լ ինչը կարող է ապշեցնել լճակին:
Լճակը ապշած էր նրա գեղեցիկ արտացոլանքից ջրի մեջ։
• Ի՞նչ նմանություններ էր գտել քնարական հերոսը իր և լճակի միջև: Իսկ տարբերություննե՞ր:
Ինչքան ալիքներ ունի լճակը, այնքան նրա ճակատի վրա կնճիռներ կան, ինչքան լճակը փրփուր ունի այդքան իր սիրտը ցավ ունի։
• Ի՞նչ տրամադրություն է տիրում բանաստեղծությունում: Ի՞նչ գույն կներկեիր այս բանաստեղծությունը:
Բանաստեղծության մեջ արտահայտված է տխրություն, կսկիծ։ Կներկեի կապույտի երանգներով, դեղին և մոխրագույն։
«Ի՜նչ կ՚ըսեն» բանաստեղծությունը փոխադրել արևելահայերեն։
Ինձ կասեն — ինչո՞ւ ես լուռ ».—
«Միթե ասելու բան ունի՞
Արշալույսը որ բացվի,
Որն էլ ինձ պես անհուն է»։
Ինչ կասեն — միշտ տխուր ես».—
«Ի՞նչպես չլինեմ, մեկը մյուսի հետևից
Աստղերը թափվեցին գլխիս…
Արշալույս սրտովս չանցավ»։
Ինձ կասեն — կրակի պես չես,
Լճակի պես մեռած ես,
Դեմքդ դալկահար է ու հայեցված»։—
«Հատակին են իմ փրփուրներ»։
Ես ինձ կասեմ — ժամդ հասել է,
Գնա քո խորթ մոր մոտ,
Գտիր այնտեղ գերեզմանը
Վարդեր թրթռացող, թռնող աստղեր…»։
• Ինչպե՞ս է քնարական հերոսը վերաբերվում կյանքին ու մահվանը:
Քնարական հերոսը կյանքին ու մահվանը վերաբերվում է շատ հանգիստ, նա հասկանում է որ այդպես էլ պետք է լինել: Կարծում է քնարական հերոսը սխալ է վերաբերվում, քանի երիտասարդ ես պետք է կյանքը վայելել: